9/12: pastaatje niet pastechi
Opgestaan met geweldig nieuws. God is groot. Zeven jaar OKAN, zeven jaar vluchtelingen uit Syrië. Eindelijk is ze gevallen, wel, is hij weggelopen. De man die mijn leerlingen liet vluchten naar Turkije en onze contreien. De man door wie ik (onrechtstreeks) Arabisch ben beginnen studeren. De eerste oorlog die ik vanop een afstandje werkelijk heb meegemaakt. Aleppo of Idlib, uit welke madina kom jij? Een heel normale vraag.
In mijn vorig leven.
Vandaag dan maar spraakverwarring en gissen naar wie de nieuwe directeur wordt. Aan de andere kant van de wereld zijn er andere bezorgdheden.

Reacties
Een reactie posten